جلوگیری ازعوارض ناشی از روکشهای لمینت با پورسلین

جلوگیری از عوارض ناشی از روکشهای لمینت با پورسلین

روکش دندان در دندانپزشکی فرآیند پوشش سطوح بیرونی دندان با استفاده از انواع مختلف مواد دندانپزشکی است.روکش هایی که بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند، روکش های پورسلینی است که از پوسته های نازک پورسلین ( حالت چینی مانند ) هستند که مانند لایه بیرونی دندان ها شکل می گیرند و برای پوشاندن دندان ها با هدف زیبایی ظاهر آنها استفاده می شوند.

بسیاری از افراد مشهور برای دستیابی به یک لبخند کامل یا همان زیبایی دندان ها، از این درمان زیبایی استفاده می کنند. این ممکن است مردم را به سمت یک چشم داشت نادرست سوق دهد که همه ی افراد کاندیدای خوبی برای روکش هستند. با این وجود، از دید پزشک متخصص دندانپزشکی تهیه و برنامه ریزی برای روکش دندان ها بسیار چالش برانگیز است، و در صورت عدم استفاده از تجزیه و تحلیل مناسب از بیمار و تکنیک های مناسب در آماده سازی دندان ها، ممکن است عوارض مختلفی ایجاد شود.

این عوارض شامل التهاب لثه، تراشیده شدن و شکستن یا حتی گسیختگی کامل روکشها است.

برای تصمیم گیری در مورد اینکه بیمار شرایط لازم برای روکش دندان را دارد، ابتدا باید بسیاری از عوامل ارزیابی شود. وضعیت دندانها، عادتها، شرایط پریودنتال بیمار و از همه مهمتر انتظارات و تمایل بیمار برای حفظ روکشهای خود پس از قرار دادن آنها.

ما باید با تجزیه و تحلیل دندان ها شروع کنیم. این شامل ارزیابی شکل و تناسب آنها، دیاستماها (فضای بین دندان ها) و تجزیه و تحلیل جفت شدگی ( یک محل در دندان ها وقتی فک بسته می شود و دندان ها روی یکدیگر می آیند ) آنها است. با توجه به شکل و ابعاد، باید دندان ساختار مناسبی برای نگه داشتن روکش داشته باشد، در غیر این صورت گذر زمان می تواند تاثیر بسزایی بر روی آن داشته باشد.

در دندان هایی که دارای نواحی سطحی اندک از قبیل دندان های پیش پایین یا دندانهای دارای سوراخ شدگی های متعدد و پر شده هستند که سطح اتصال را برای پیوند کاهش می دهند، احتمال جابجایی زود هنگام روکش افزایش می یابد. در چنین مواردی، دندان هایی که تاج کامل دارند می توانند در گذر زمان بهتر مقاومت کنند.

از نظر دیاستماها ( فضای بین دندان ها )، اگر این روکش ها خیلی بزرگ باشند فقط می توانند فضا را تا حدودی کاهش دهند، در غیر این صورت التهاب لثه و یا پس رفت آنها ممکن است به دلیل حجیم بودن روکش ایجاد شود (ویزگولد و کوهن، 1981) علاوه بر این، دندانی که به طور غیر طبیعی عریض است برای ارتفاعی که دارد، زیاد جالب به نظر نمی رسد. ارتودنسی ممکن است برای بستن شکافها نسبت به روکش مناسب باشد. 

در هنگام ارزیابی دیاستما ( فضاهای بین دندان )، پزشک معالج باید معین کند که این فضاهای بین دندانی ثابت هستند، یا اینکه در حال افزایش می باشند، از آنجایی که افزایش این فاصله ها می تواند دلیلی بر از دست رفتن استخوان دندان در اثر پریودنتیت یا یک عادت مضر باشد.

سرانجام تجزیه و تحلیل جفت شدگی دندان ( یک محل در دندان ها وقتی فک بسته می شود و دندان ها روی یکدیگر می آیند )، باید در نظر گرفته شود. برای اینکه روکش ها پایداری بیشتری داشته باشند نباید فشار بیش از اندازه ای که بر اثر جویدن حاصل می شود بر روی لبه های آن ها آورده شود، همانطور که بیمارانی با جفت شدگی لبه به لبه، به طور معمول می توانند مبتلا به تراشیده شدن یا شکستگی روکش هایشان بشوند.

در بیمارانی که دندانهای عقبی از دست رفته دارند نیز باید مراقبت اتخاذ شود، زیرا این باعث افزایش باری بر روی دوش دندانهای جلویی می شود. عادات بیماران نیز باید در نظر گرفته شود. دندان قروچه یا گره خوردن شدید دندان ها در شب درون یکدیگر، که اغلب مربوط به استرس است، یا حتی گاز گرفتن یا جویدن انگشت یا اشیاء مانند قلم ها، فشار های افقی شدیدی را ایجاد می کنند که بر بقای روکش ها با سرعت 8 برابر بیشتر از بیمارانی که چنین عادت هایی را ندارند، تاثیر می گذارند.

چنین نیروهایی می توانند به آسانی منجر به شکستگی، تراشیده شدن یا از هم گسیختگی کامل روکش شوند. همچنین باید مصرف زیاد اغذیه با رنگ تیره ( مانند شکلات ها ) یا اسیدی و همچنین عادت به سیگار کشیدن را که می تواند به لکه های تیره در حاشیه روکش ها منجر شود، در نظر بگیریم. از آنجا که بیماران دارای دندانهای لکه دار تیره غالباً روکش ها را به عنوان راه حلی برای رفع لکه ها در نظر می گیرند، باید عاداتی که دارند ( سیگار کشیدن ) مشخص شده و پس از قرار دادن روکش تغییر یابد تا زیبایی روکش آنها حفظ شود.

لکه های حاشیه ای را می توان با مسواک زدن یا شستشو پس از استعمال سیگار و مصرف غذاهای دارای رنگ تیره به حداقل رساند.

بهداشت دهان و دندان بیمار نیز باید ارزیابی شود، که ما را به آخرین نکته مهم که سلامت لثه است، سوق می دهد. روکش ها را نباید روی لثه ملتهب که خونریزی دارد، گذاشت، که این لثه نشان دهنده بهداشت ضعیف دهان است. اگر این کار انجام شود، عوارضی ناشی از قرار دادن حاشیه روکش به طور عمیق به نحوی که بیش از اندازه باشد به دلیل بزرگ شدن لثه ایجاد می شود، و خونریزی در هنگام آماده سازی و پیوند زدن منجر به مهر و موم ضعیف حاشیه ای و لکه دار شدن حاشیه آن پس از قرار دادن روکش می شود.

درنهایت پس رفت لثه ( از بین رفتن بافت لثه یا انقباض حاشیه لثه از تاج دندان ) یا بدتر شدن التهاب ایجاد خواهد شد. بهداشت دهان و دندان و سلامت لثه قبل از شروع روکش گذاری باید حاصل شود. برای جلوگیری از عوارض، لازم است در طول ارزیابی اولیه تمامی این عوامل در نظر گرفته شود.

سایت مرجع : دنتال تریبون